Ο καρκίνος του αιδοίου αναπτύσσεται στα έξω γεννητικά όργανα και σε αρχικά στάδια είναι συνήθως ασυμπτωματικός και αποκαλύπτεται με τη λεπτομερή κλινική εξέταση. Αργότερα, ένα σχετικά συχνό σύμπτωμα είναι ο έντονος κνησμός. Λιγότερο συχνά συμπτώματα είναι πόνος αιμορραγία ή η ύπαρξη ψηλαφητής μάζας ή έλκους. Για άγνωστους λόγους ο καρκίνος αιδοίου εμφανίζει αύξηση της συχνότητας του στις εξελιγμένες χώρες τα τελευταία έτη. Ο πιο συχνός τύπος είναι το καρκίνωμα εκ πλακωδών κυττάρων. Στο αιδοίο μπορεί να εντοπίζεται και το μελάνωμα. Ο βασικότερος παράγων κινδύνου για καρκίνο του αιδοίου είναι η έκθεση στον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων HPV και οι δυσπλασίες που δημιουργεί (vulvar intraepithelial neoplasia – VIN). Άλλοι παράγοντες κινδύνου είναι το κάπνισμα, η αυξημένη ηλικία, οποιαδήποτε ανοσοανεπάρκεια αλλά και χρόνιες φλεγμονώδεις καταστάσεις όπως ο σκληρωτικός λειχήνας του αιδοίου.
Η διάγνωση είναι κλινική με τη βοήθεια πάντα του κολποσκοπίου και επιβεβαιώνεται με λήψη βιοψιών. Μετά την ιστολογική επιβεβαίωση μπορεί να απαιτηθούν εξετάσεις σταδιοποίησης της νόσου με αξονική ή μαγνητική τομογραφίας και σε κάποιες περιπτώσεις τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων.
Ανάλογα με την έκταση της νόσου κατά τη διάγνωση αλλά και με την εντόπιση των βλαβών υπάρχουν οι κατάλληλες θεραπείες. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ότι η θεραπεία του καρκίνου του αιδοίου απαιτεί υπερβολικά εκτεταμένες χειρουργικές εκτομές, σήμερα οι χειρουργικές θεραπείες προσαρμόζονται ακριβώς στην έκταση της νόσου και συχνά το κοσμητικό αποτέλεσμα είναι άριστο. Σε πολύ πρώιμα στάδια μία τοπική ευρεία εκτομή μπορεί να είναι αρκετή. Σε μεγαλύτερης έκτασης νόσο μπορεί να χρειάζεται μερική η ριζική αιδοιεκτομή. Για την εκτίμηση της διασποράς της νόσου σε περιοχικούς λεμφαδένες συχνά διενεργείται λήψη λεμφαδένων φρουρών από τη σύστοιχη βουβωνική περιοχή και κάποιες φορές συστηματική λεμφαδενεκτομή. Σήμερα πια η αφαίρεση των λεμφαδένων γίνεται από ξεχωριστές μικρές τομές ώστε να αποφεύγονται οι τομές πεταλούδας που παραδοσιακά είχαν στο παρελθόν πολύ κακή επούλωση. Η διατήρηση ή όχι της κλειτορίδας αποτελεί μία πολύ σημαντική θεραπευτική απόφαση στη χειρουργική του αιδοίου και εξαρτάται από την έκταση της νόσου. Με βάση συγκεκριμένες ενδείξεις μπορεί να χρειάζεται ακτινοθεραπεία και ακόμα και χημειοθεραπεία για να εξασφαλιστεί η μέγιστη πιθανότητα ίασης. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η πλειονότητα των ασθενών με καρκίνο του αιδοίου θα μπορούν μετά τη θεραπεία να έχουν φυσιολογική σεξουαλική ζωή.
Ο καρκίνος του κόλπου είναι πολύ σπάνιος. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν συμπτώματα στα πρώιμα στάδια. Κάποιες φορές μπορεί να υπάρχει αιμορραγικό έκκριμα από τον κόλπο, πόνος η δυσουρία. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι όπως καρκίνωμα εκ πλακωδών κυττάρων, αδενοκαρκίνωμα, μελάνωμα, ακόμα και σάρκωμα. Ο βασικότερος παράγων κινδύνου είναι και εδώ η έκθεση στον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων HPV και κατ’ αντιστοιχία με τις δυσπλασίες του τραχήλου και του αιδοίου οι δυσπλασίες του κόλπου (vaginal intraepithelial neoplasia – VAIN). Ένας επιπλέον ειδικός παράγων κινδύνου είναι η έκθεση κατά τη διάρκεια της ενδομήτριας ζωής σε ένα φάρμακο, τη διαιθυλοστιλβεστρόλη (diethylstilbestrol – DES) το οποίο χρησιμοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του ‘50. Επίσης αυξημένο κίνδυνο βρίσκονται οι γυναίκες που έχουν οποιαδήποτε ανοσοανεπάρκεια. Και στην περίπτωση του καρκίνου του κόλπου η διάγνωση γίνεται κλινικά με τη λήψη βιοψιών υπό κολποσκοπικό έλεγχο. Συχνά απαιτείται και ενδοσκόπηση παρακείμενων οργάνων όπως κυστεοσκόπηση η πρωκτοσκόπηση. Η θεραπεία είναι εξατομικευμένη, ανάλογα με το στάδιο, και μπορεί να περιλαμβάνει τοπική εκτομή ήαφαίρεση του κόλπου, κάποιες φορές μαζί με παρακείμενα όργανα, ακτινο- η χημειοθεραπεία.